Anna Zährer

Dwudziestoletnia Anna wybiegła z rodzinnej kamienicy przy ulicy Świętego Ducha i przeszła pieszo kilkadziesiąt metrów w kierunku bulwaru. Musiała na własne oczy zobaczyć, o czym wszyscy mówili. Stanęła pośrodku ulicy, odgarnęła z czoła ciemne długie włosy i patrząc na zatopione w rzece mosty zrozumiała, że jej miasto umiera. Dopiero po chwili dotarł do niej narastający ryk potężnych silników. Zeszła na chodnik i z lękiem obserwowała nadjeżdżającą od strony Bydgoskiego Przedmieścia kolumnę ciężkich pojazdów wojskowych. (…)  

Zza bramy dochodziła kojąca muzyka. Po kilku taktach Anna rozpoznała Piątą Symfonię Beethovena, „Oto los puka do drzwi”. Była tak zaskoczona, że dopiero po chwili zauważyła Zośkę. Jej pozbawione życia ciało, spadło z jednego z wózków, na których więźniowie układali niezliczone warstwy zwłok. Ci którzy to robili, byli tak chudzi, że sami mogli się położyć na tych ludzkich piramidach.